Varlığımızı suya borçluyuz. O olmadan hayat olmaz, insan olmaz, okyanus olmaz, oksijen olmaz. Aynı zamanda su, her gün tükettiğimiz kirlettiğimiz, bozduğumuz ve sonuçlarına hiç katlanmadığımız bir kaynaktır.

Su aynı zamanda doğal yenilenmenin şifresini, milyonlarca yılın ve bu dünyadan geçip giden her küçük yaşamın hatırasını taşıyan bir bilgi ağıdır. Su yaşamdır.

“Son Damlasına Kadar”, multimedya sanatçısı Antoni Rayzhekov’un suyu hem araç hem de mesaj olarak kullanan bir projesidir. Damlayan su ile etkinleştirilen bir dizi ses heykeli, sembolik bir kuğu şarkısıyla senkronize olarak mekânda yankılanır. ‘’Son’’ için bir şarkı.

“Bilginin Sorumluluğu Üzerine ”de müziği değil, sözcüklerin damlayışını duyuyoruz. Bilgi ve bilgeliğin sözcükleri, insan medeniyetini ve kültürünü dönüştüren sözcükler. İnsanı dünyanın hükümdarı ve aynı zamanda yok edicisi yapan aynı bilgi.

Ses heykelinin, canlı maddenin kırılganlığından, insan keşiflerinden ve ilhamdan bahseden kendine özgü bir sesi vardır. Hayatlarımızı besleyen ve hala sürdüren bir çevreye dair sorumluğumuzun “şarkısını söyler”. Mesaj kasvetli olsa da deneyim güzeldir. Yanan bir Roma’nın güzelliği. Damla damla akar, insan sömürüsü…

Enstalasyon, galeri çalışanları tarafından her gün özenle yeniden doldurulan bir sisteme bağlı. Sistemi yeniden dolduracak kimse olmadığında ne olacak?

Text: Ralitsa Gerasimova

Çev./Translator Ümit Tosun